ΠΑΤΙΝΑΔΑ του Α. ΕΦΤΑΛΙΩΤΗ

Πατινάδα

Τώρα που η νύχτα πύκνωσε και γέρνει το φεγγάρι,

που ένα αγόρι ξαγρυπνάει για το χατήρι σου,
που το σκοτάδι η γης φορεί κι ο ουρανός τη χάρη,

έβγα, φεγγαροπρόσωπη, στο παραθύρι σου.

***

Έβγα και γλυκοπάτησε λουλούδια μαραμένα,

κι αν έχεις στάλα πονεσιά μες στην
καρδούλα σου

λυπήσου με και δώστηνα σε χείλη διψασμένα,
ν΄αναστηθώ σα λούλουδο με τη δροσούλα σου.

***

Η θάλασσα τη γης φυλάει και τις ιτιές τ΄αγέρι,
κι΄εγώ μονάχα δε φιλώ τα δυό χειλάκια σου.

Με χίλια αστέρια ο ουρανός, κι΄εγώ χωρίς αστέρι.

Σκοτάδι η γη, κι εγώ χωρίς τα δυό ματάκια σου.

***

Κατέβα και περπάτησε, νεράιδα, μες τα σκότη,
και μίλησέ μου, να θαρρώ πως αναστήθηκα.

Πες μου τα λόγια τα γλυκά που πρωτολέει η νιότη,

κι ας απεθάνω ακούγοντας πως αγαπήθηκα.

....του Α. ΕΦΤΑΛΙΩΤΗ