Απόψε....

Α π ό ψ ε.......

Στίχοι: Γιάννης Πάριος

Μουσική: Γιάννης Πάριος

Πρώτη εκτέλεση: Γιάννης Πάριος

Απόψε...

δε μιλώ σε κανένα δεν ακούω κανέναν

απόψε σαν τρελός μες στη νύχτα γυρνώ στα χαμένα

απόψε με σκυμμένο κεφάλι ζαλισμένος το βήμα μου σέρνω

κάπου κάπου ξεχνιέμαι και νομίζω εσένα πως βλέπω

Απόψε...

πού να βρίσκεσαι πες μου

πού πας και τι κάνεις απόψε

μη μ' αφήνεις φοβάμαι

την τρέλα της πλάνης μου διώξε απόψε

Απόψε...

το μυαλό μου πλανιέται σε ατέλειωτους δρόμους απόψε...

σαν σκιά τρομαγμένη μ' αναμνήσεις στους ώμους απόψε

μα τι κρίμα να είναι η νύχτα αβάσταχτη τόσο

σαν φορτίο κλεμμένο να πετάξω ζητώ να γλιτώσω

Απόψε

πού να βρίσκεσαι πες μου

πού πας και τι κάνεις απόψε...

μη μ' αφήνεις φοβάμαι

την τρέλα της πλάνης μου διώξε.

Απόψε ...

Κάποια μιλήματα του Παλαμά στην ψυχή μου.

Κάποια μιλήματα του Παλαμά στην ψυχή μου

Oι αγάπες οι πλατειές που αναβλύζουν από τα βάθη της ψυχής, σαν δοξολόγημα, σαν τραγούδι, γαλήνιες και μεγαλόπρεπες, οι αγάπες χωρίς τέλος, μεταρσιώνουν, οδηγούν σε κόσμους ανώτερους, ομορφιάς, φεγγοβολιάς, ιδέας.

Και στη Τέχνη, μπορεί κανείς να νοιώσει, όπως στη φύση, κάτι σα μουσικό αναφτέρωμα, με το αίσθημα και τη σκέψη.

Μυστική έκσταση, επικοινωνία με το Θείο. Θείο είναι το Αληθινό, κι αληθινό για πάντα είναι το Ωραίο.

Θάλεια Κεσίκογλου-Αγγελίδου

KONTA ΣΟΥ

Κοντά σου

Κοντά σου δεν ηχούν άγριοι οι άνεμοι.

Κοντά σου είν΄η γαλήνη και το φως.

Στου νου μας τη χρυσόβεργην ανέμη

ο ρόδινος τυλιέται στοχασμός.

******

Κοντά σου η σιγαλιά σα γέλιο μοιάζει

που αντιφεγγίζουν μάτια τρυφερά,

κι αν κάποτε μιλάμε, αναφτερνιάζει,

πλάι μας κάπου η άνεργη χαρά.

******

Κοντά σου η θλίψη ανθίζει σα λουλούδι

κι ανύποπτα περνά μες τη ζωή.

Κοντά σου όλα γλυκά κι όλα σα χνούδι,

σα χάδι, σα δροσούλα, σαν πνοή.

Μ. Πολυδούρη

Μοναξιά!.....

Είδε τον κόσμο που μαζευόταν στο λιμάνι....

Πήγε κι΄αυτός .....

Σε λίγο το καράβι έφτασε...

Κοίταξε με αγωνία τους ταξιδιώτες που κατέβαιναν....

Στ΄αυτιά του βούιζαν από τριγύρω, οι φωνές... τα κλάματα... τα γέλια...

Οταν σκόρπισε ο κόσμος, θυμήθηκε πως δεν περίμενε κανένα!.....

Επρεπε να συνεχίσει την ζωή του μόνος!......

Πλημμύρα αισθημάτων.....

Τίποτα πιο όμορφο απ΄το κύμα

που σε χορεύει σ΄αισθησιακούς ρυθμούς

και σιωπηλά σε "διαφθείρει",

τίποτα περισσότερο

από τ΄αστέρι που φωτίζει

την πλημμύρα των αισθημάτων σου,

την άπλετη ανασαιμιά

της καρδιάς στα πέλαγα,

την παλίρροια των στοχασμών σου

και την ξενάγηση της μέδουσας

σε δαιδαλώδη, ιδονικά

κι απόκρυφα μονοπάτια....

Από το βιβλίο "Aνιχνεύοντας Ουρανό"

του Τάκη Τσαντήλα

Ιωάννης Χατζημηνάς

Σβήσε το φως

δεν χρειάζεται να βλέπουμε.

Απόψε θα μου πεις πως μ΄αγαπάς.

Θα κατεβάσουμε το γενικό διακόπτη

θ΄ανοίξουμε τα παράθυρα να

μπαίνει η θάλασσα....

να μπαίνει η θάλασσα.

Ι. Χατζημηνάς

Aπόμαχος ναυτικός!...

Κάθε δάκρυ του γέρου που πέφτει,

ένα μπλε τριαντάφυλλο ανοίγει,

κάθε του ροδοπέταλο ένας καθρέπτης,

π΄αντανακλά μια ναυτική ιστορία.

*****

Σκύβει ο γέρος να μαζέψει δάκρυα

με αρώματα της νιότης ποτισμένα,

φουρτούνες, αγάπες, αναμνήσεις

σε ροδοπέταλα τυλιγμένα.

*****

Μιλιά δε βγάζει, τι να πει;

Τ΄ασήμια στους κροτάφους το γνωρίζουν,

άπιαστα όνειρα περασμένα,

σε μπλε τριαντάφυλλα μαραμένα.

Γαβριήλ Παναγιωσούλης

ΦΕΝΤΕΡΙΚΟ ΓΚΑΡΘΙΑ ΛΟΡΚΑ

Ανάμεσα στο πόσο μ΄αγαπάς και σ΄αγαπώ,

άνεμος απ΄αστέρια και σύγκρυο λουλουδιών,

σύννεφο από ανεμώνες σηκώνει

με σκοτεινόν ολολυγμό έναν ολάκερο χρόνο.

Μιά ηλιαχτίδα και μιά νότα.

Πήρα τον δρόμο που όπως μου΄παν, έβγαζε στην Άνοιξη.
Εύκολο ήταν εξάλλου, σαν πονηρός Θησέας που μάζεψε
το μίτο της Αριάδνης, ακολούθησα το βόμβο από ένα
σμάρι διψασμένες μέλισσες που πήγαιναν προς τα εκεί,
να βρουν νερό να τρυγήσουν το νέκταρ των ανθών
κι ακόμη, να γονιμοποιήσουν την τελευταία νεαρή κερασιά
που εκεί είχε απομείνει.
Φτάνοντας, μιά ηλιαχτίδα μου χάιδεψε το κορμί
και μια νότα που δραπέτευσε (παρά τη θέλησή σου)
απ΄την άρπα που έπαιζες (είχες φτάσει πριν από μένα)
μου χάιδεψε την ψυχή.
Καλημέρα! Σου είπα, περιμένοντας απόκριση.
Και συ σαν μ΄ είδες, έσπασες με μανία τις χορδές
της άρπας σου μιά-μιά, αφήνοντας την τελευταία
και μεγαλύτερη, όχι για να παίξεις μονότονη μουσική
μα να την κάνεις τόξο...να ΄ρίξεις την σαίτα
που ΄χες φυλαγμένη στη φαρέτρα σου
κατ΄ευθείαν στην ψυχή μου- τα κατάφερες.
Κι όμως σ΄ευχαριστώ!...
....για την λύτρωση.

(Από το βιβλίο " Όταν...η ψυχή αδειάζει" του Στέλιο Ν. Γαστεράτο)

Μονόλογος

Απόψε είμαι ένας ναυαγός....

Ένας περιπλανώμενος ναυαγός,

ριγμένος επάνω στα βράχια,

της αφιλόξενης νύχτας....

*****

Απόψε έχασα όλο μου το βιός!....

Όλα τα όνειρά μου βουλιάξανε,

στην άπατη αγκάλη της νύχτας!....

*****

Τα θαλασσοπούλια με περιφρονούν,

καθώς βαδίζω αργοπατώντας,

στους έρημους γιαλούς της ακτής....

*****

Ολόγυρά μου ξεκλίδια μοναχά,

ξασπρισμένα απ΄την άρμη....

Φριχτά απομεινάρια της ψυχής μου!....

*****

Δε θρηνώ....

Δεν πρέπει να θρηνώ,

για ένα λευκό πανί,

που χάθηκε μέσ΄το ηλιοβασίλεμα!.....

Α. ΠΑΓΩΝΗΣ (Ακταίος)