ΚΩΣΤΑΣ ΒΑΡΝΑΛΗΣ

Θ Υ Μ Η Σ Η

Λαφρά της μυγδαλιάς σειόταν οι κλάδοι,

ολόανθο κύμα, δώρο χαρισμένο

απ΄τους θεούς, και χιλιοχωρισμένο

λαμποκοπούσε το νερό σα λάδι.

Και το μικρούλι προσωπό σου-αχλάδι

στην ώρα του γλυκό και μυρισμένο,

και τ΄αχείλι σου ευώδαε, γυρισμένο

ροδόφυλλο, τα λόγια που εκελάδει.

Και στο τριζάτο πράσινο τριφύλλι,

των άσπρω αρνιών βυθούσε το πηλάλημα,

κι΄αλαργινό και γάργαρον εφίλει

τον ουρανό του φλώρου θείο το λάλημα,

και του ήλιου, σπώντας, η φλογάτη ρόδα,

στη χιονάτη κορφή, έβρεχε ρόδα.