Το γέλιο του Μάη!...

Το γέλιο του Μάη

Μ. Μουνδρέα

Και τι δε χαρίζει το γέλιο του Μάη
στ' ολόδροσο δείλι ξανά μας θυμίζει

μιά νύχτ΄ απ΄τις τόσες που φεύγει και πάει

σκοπούς ξεχασμένους δειλά ψιθυρίζει!

***

Αλήτισσα η σκέψη, πιό κει να γελάει,

στην κάθ΄ερωμένη που είχε πιστέψει

κι΄ο έρωτας Άγγελος να ξενυχτάει

στις νέες καρδιές που πάλι έχει κλέψει.

***

Σοκάκια γεμάτα γαζίες και κρίνα,

τα δυό σου τα χείλη το νέκταρ σαν πίνουν
απόβραδα γκρίζα, ξενύχτια και κείνα,
στ΄ονείρου την πύλη τον πόθο τους σβήνουν.

Ελπίδες....

Ε Λ Π Ι Δ Ε Σ

Foto

Καράβια με πλήρωμα ελπίδες

στ΄αλίμενου νου το λιμάνι

κι η σκέψη μ΄αμέριμνη πλεύση

γαλήνης παλμός στα μπλε του νερά.

***
Γεμάτη με αύριο η σκέψη

δεν στερεύει η πηγή της ζωής.

Θα γίνει ό,τι έχεις πιστέψει

θα δεις, ό,τι θέλεις να δεις.

***

Ελπίδες, κυψέλη με μέλι,

θεία φίλτρα του κάθε καημού,

νέκταρ Ολυμπίου Θεού

γιατρειά στης ψυχής την αέλλη.

ΕΥΧΕΣ!

Σε όλους εσάς και στους δικούς σας ανθρώπους τις καλύτερες ευχές μου. Να περάσετε υπέροχα!

Ω Γλυκύ μου έαρ...

M. Παρασκευή σήμερα...
Πόσο σημαντική και πόσο θλιβερή ημέρα... για την Χριστιανοσύνη.

(Κλείσε δίπλα την μουσική και δες το/άκουσέ το.... με κατάνυξη
Πιστεύω αξίζει....)

Αι γενεαί πάσαι, ύμνον τη ταφή σου προσφέρουσι, Χριστέ μου.

Καθελών του ξύλου ο Αριμαθαίας εν τάφω σε κηδεύει.

Μυροφόροι ήλθον μύρα σοι, Χριστέ μου, κομίζουσαι προφρόνως.

Ους έθρεψε το μάννα, εκίνησαν την πτέρναν κατά του ευεργέτου.

Ω της παραφροσύνης και της χριστοκτονίας της των προφητοκτόνων!

Ως άφρων υπηρέτης προδέδωκεν ο μύστης την άβυσσον σοφίας.

Ω γλυκύ μου έαρ, γλυκύτατόν μου τέκνον, που έδυ σου το κάλλος;

Πεπλάνηται ο πλάνος, ο πλανηθείς λυτρούται σοφία ση, Θεέ μου.

Φρίττουσιν οι νόες την ξένην και φρικτήν σου ταφήν του πάντων κτίστου.

Έρραναν τον τάφον οι μυροφόροι μύρα λίαν πρωί ελθούσαι.

Ειρήνην Εκκλησία, λαώ σου σωτηρίαν δώρησαι ση εγέρσει.

Αι γενεαί νυν πάσαι, ύμνον τη ταφή σου προσφέρουσι, Χριστέ μου.

ΝΑ ΣΕ ΠΡΟΣΜΕΝΩ!

ΝΑ ΣΕ ΠΡΟΣΜΕΝΩ

Για σένα έχω κοντά μου τ΄αδειανό θρονί

και για τους δυό μας το ποτήρι γεμισμένο.

Ξυπνά τον πόθο η ώρα η βραδυνή,

το ξέρω πως δε θάρθεις - κι όμως σε προσμένω.

***

Η πόρτα να τρίξει απ΄τον αέρα... ένα ξερό

κλαδί αν σαλέψει έξω στον κήπο... βήμα ξένο

στο δρόμο αν προσπεράσει, - λαχταρώ...

Το ξέρω πως δε θάρθεις - κι΄όμως σε προσμένω.

***

Νυχτώνει η μέρα, κρύα κι΄ερημική,

δάκρυα σταλάζει το κερί μου τ΄αναμμένο.

Και νοιώθω μια χαρά μαρτυρική:

Να ξέρω πως δε θάρθεις - και να σε προσμένω

Γ. ΔΡΟΣΙΝΗΣ

Ερωτικό....

Κοιμάμαι σε σένα

Μα εσύ δεν μπορείς

να το ξέρεις

..........

Αργά βυθίζομαι σε σένα

Σε αγαπώ

Μα εσύ δεν θα το μάθεις

ΛΑΡΣ ΦΟΡΣΕΛ

Επίκληση στον έρωτα!...

Επίκληση στον έρωτα!...

(της Λιλή Ιακωβίδη)

Έλα και την πνοή μου μοσκοβόλησε,

έλα και το κορμί μου πότισέ μου,

έλα και την ψυχή μου νεκρανάστησε,

Καλέ μου!

Έλα και κάνε με ό, τι θες: γυναίκα σου,
ερωμένη σου, αρραβωνιαστικιά σου,

ή δέσποινα ή δουλεύτρα, είμαι στα πόδια σου, δικιά σου!

Κάθε φορά, ουρανέ, που θ΄αγναντέψω σε

ξάστερα, στης νυχτιάς μου το σκοτάδι,

όπου βρεθείς μου ανοίγεις τον Παράδεισο

στον Άδη.

Φυτρώνουνε τα χάδια από τα χέρια σου

σαν από το υγρό το χώμα η χλόη,

τ΄όνειρο που με ζει κι΄ο πόθος, άφταστε,

με τρώει.

Των παρθένων της γης, για να τη σβήσουνε

τη δίψα τη δική σου, Έρωτα γίγα,

τα κρυφά κάλλη τ΄άγγιχτα είναι ασήμαντα

και λίγα.

Τα μπράτσα σου τριχιές για τ΄αλυσόδεμα,

του κόσμου είν΄η χαρά το πρόσωπό σου,

και για να ιδούν, τα μάτια μου έχουν ήλιο τους το φως σου.

Έλα σε με σα Χάρος ή σαν Άγγελος,

με το δρεπάνι ή με το κρίνο, δράμε,

για θερισμό ή για βλάστηση είμαι ολόγυμνη,

και να με!

Το ταξίδι που λέγαμε....

Το ταξίδι που λέγαμε....

Δεν μπορώ να ισχυριστώ πως εκείνη τη νύχτα που κοιμήθηκε μαζί μου, μου χάρισε το κλειδί για να ανοίξω τον παράδεισο. Από τη μάντρα σκαρφάλωσα σαν τον κλέφτη. Κι ένοιωθα φόβο... Φόβο πως κάποιος, από στιγμή σε στιγμή, θα με πετούσε έξω με τις κλωτσιές.


Παρ΄όλα αυτά, ξύπνησα ήρεμη στην αγκαλιά του.


Έστω και σαν κλεφτρόνι, την βόλτα μου στον παράδεισο την έκανα.


Τσακίστηκα ως το μεσημέρι, να στολίσω το σπίτι, να βάλω τα καλά στρωσίδια, να φτιάξω το αυγολέμονο...


Περίμενα ως το βράδυ... Ως την επομένη... Ως την μεθεπομένη...


Περίμενα μέρες, καρφωμένη στο παράθυρο, αγναντεύοντας το δρόμο....


- Κατά που πάει η ζωή μου; ρωτούσα συνεχώς την μεγάλη λεύκα.


"Έπιασε δυνατός νοτιάς. Μη με ρωτάς. Κανείς δεν ξέρει τι θα φέρει", μου απαντούσε.

***

(Απόσπασμα από Το ταξίδι που λέγαμε της Α. ΠΑΠΑΔΑΚΗ)

ΠΑΜΠΛΟ ΝΕΡΟΥΔΑ

Σκέπασ΄το φως του ορθάνοιχτου μήνα

με τ΄άρωμά σου, με τα μαλλιά σου

σφάλισε τις πόρτες,

και για μένα θυμήσου

πως ξυπνώ μες το κλάμα,

γιατί είμαι στα όνειρά μου

κάποιο χαμένο παιδί

που ψάχνει μες της νύχτας

τη φυλλωσιά, τα χέρια σου

Αλέκος Φωτιάδης... Ερωτικά...

ΠΑΜΕ ΑΠ' ΤΟ ΔΡΟΜΟ ΤΟ ΜΙΚΡΟ...

Πάμε απ΄το δρόμο το μικρό στη ρημωμένη ράχη,

εκεί που πρωτοπήγαμε, θυμάσαι, οι δυό μονάχοι,

τώρα που πέφτουν οι καρποί και που μαδούν τα φύλλα

με του χρυσού φθινόπωρου την πρώτη ανατριχίλα.

Ν΄ακούσουμε στη ρεματιά το τρίξιμο του μύλου,

και τ΄αξινιού το χτύπημα και τη φωνή του γρύλου,

και με το ηλιοβασίλεμα στο δρόμο μας να δούμε

μαζί- μαζί τους ίσκιους μας την ώρα που γυρνούμε.