ΕΥΧΕΣ!

Σε όλους εσάς και στους δικούς σας ανθρώπους τις καλύτερες ευχές μου. Να περάσετε υπέροχα!

Ω Γλυκύ μου έαρ...

M. Παρασκευή σήμερα...
Πόσο σημαντική και πόσο θλιβερή ημέρα... για την Χριστιανοσύνη.

(Κλείσε δίπλα την μουσική και δες το/άκουσέ το.... με κατάνυξη
Πιστεύω αξίζει....)

Αι γενεαί πάσαι, ύμνον τη ταφή σου προσφέρουσι, Χριστέ μου.

Καθελών του ξύλου ο Αριμαθαίας εν τάφω σε κηδεύει.

Μυροφόροι ήλθον μύρα σοι, Χριστέ μου, κομίζουσαι προφρόνως.

Ους έθρεψε το μάννα, εκίνησαν την πτέρναν κατά του ευεργέτου.

Ω της παραφροσύνης και της χριστοκτονίας της των προφητοκτόνων!

Ως άφρων υπηρέτης προδέδωκεν ο μύστης την άβυσσον σοφίας.

Ω γλυκύ μου έαρ, γλυκύτατόν μου τέκνον, που έδυ σου το κάλλος;

Πεπλάνηται ο πλάνος, ο πλανηθείς λυτρούται σοφία ση, Θεέ μου.

Φρίττουσιν οι νόες την ξένην και φρικτήν σου ταφήν του πάντων κτίστου.

Έρραναν τον τάφον οι μυροφόροι μύρα λίαν πρωί ελθούσαι.

Ειρήνην Εκκλησία, λαώ σου σωτηρίαν δώρησαι ση εγέρσει.

Αι γενεαί νυν πάσαι, ύμνον τη ταφή σου προσφέρουσι, Χριστέ μου.

ΝΑ ΣΕ ΠΡΟΣΜΕΝΩ!

ΝΑ ΣΕ ΠΡΟΣΜΕΝΩ

Για σένα έχω κοντά μου τ΄αδειανό θρονί

και για τους δυό μας το ποτήρι γεμισμένο.

Ξυπνά τον πόθο η ώρα η βραδυνή,

το ξέρω πως δε θάρθεις - κι όμως σε προσμένω.

***

Η πόρτα να τρίξει απ΄τον αέρα... ένα ξερό

κλαδί αν σαλέψει έξω στον κήπο... βήμα ξένο

στο δρόμο αν προσπεράσει, - λαχταρώ...

Το ξέρω πως δε θάρθεις - κι΄όμως σε προσμένω.

***

Νυχτώνει η μέρα, κρύα κι΄ερημική,

δάκρυα σταλάζει το κερί μου τ΄αναμμένο.

Και νοιώθω μια χαρά μαρτυρική:

Να ξέρω πως δε θάρθεις - και να σε προσμένω

Γ. ΔΡΟΣΙΝΗΣ

Ερωτικό....

Κοιμάμαι σε σένα

Μα εσύ δεν μπορείς

να το ξέρεις

..........

Αργά βυθίζομαι σε σένα

Σε αγαπώ

Μα εσύ δεν θα το μάθεις

ΛΑΡΣ ΦΟΡΣΕΛ

Επίκληση στον έρωτα!...

Επίκληση στον έρωτα!...

(της Λιλή Ιακωβίδη)

Έλα και την πνοή μου μοσκοβόλησε,

έλα και το κορμί μου πότισέ μου,

έλα και την ψυχή μου νεκρανάστησε,

Καλέ μου!

Έλα και κάνε με ό, τι θες: γυναίκα σου,
ερωμένη σου, αρραβωνιαστικιά σου,

ή δέσποινα ή δουλεύτρα, είμαι στα πόδια σου, δικιά σου!

Κάθε φορά, ουρανέ, που θ΄αγναντέψω σε

ξάστερα, στης νυχτιάς μου το σκοτάδι,

όπου βρεθείς μου ανοίγεις τον Παράδεισο

στον Άδη.

Φυτρώνουνε τα χάδια από τα χέρια σου

σαν από το υγρό το χώμα η χλόη,

τ΄όνειρο που με ζει κι΄ο πόθος, άφταστε,

με τρώει.

Των παρθένων της γης, για να τη σβήσουνε

τη δίψα τη δική σου, Έρωτα γίγα,

τα κρυφά κάλλη τ΄άγγιχτα είναι ασήμαντα

και λίγα.

Τα μπράτσα σου τριχιές για τ΄αλυσόδεμα,

του κόσμου είν΄η χαρά το πρόσωπό σου,

και για να ιδούν, τα μάτια μου έχουν ήλιο τους το φως σου.

Έλα σε με σα Χάρος ή σαν Άγγελος,

με το δρεπάνι ή με το κρίνο, δράμε,

για θερισμό ή για βλάστηση είμαι ολόγυμνη,

και να με!

Το ταξίδι που λέγαμε....

Το ταξίδι που λέγαμε....

Δεν μπορώ να ισχυριστώ πως εκείνη τη νύχτα που κοιμήθηκε μαζί μου, μου χάρισε το κλειδί για να ανοίξω τον παράδεισο. Από τη μάντρα σκαρφάλωσα σαν τον κλέφτη. Κι ένοιωθα φόβο... Φόβο πως κάποιος, από στιγμή σε στιγμή, θα με πετούσε έξω με τις κλωτσιές.


Παρ΄όλα αυτά, ξύπνησα ήρεμη στην αγκαλιά του.


Έστω και σαν κλεφτρόνι, την βόλτα μου στον παράδεισο την έκανα.


Τσακίστηκα ως το μεσημέρι, να στολίσω το σπίτι, να βάλω τα καλά στρωσίδια, να φτιάξω το αυγολέμονο...


Περίμενα ως το βράδυ... Ως την επομένη... Ως την μεθεπομένη...


Περίμενα μέρες, καρφωμένη στο παράθυρο, αγναντεύοντας το δρόμο....


- Κατά που πάει η ζωή μου; ρωτούσα συνεχώς την μεγάλη λεύκα.


"Έπιασε δυνατός νοτιάς. Μη με ρωτάς. Κανείς δεν ξέρει τι θα φέρει", μου απαντούσε.

***

(Απόσπασμα από Το ταξίδι που λέγαμε της Α. ΠΑΠΑΔΑΚΗ)

ΠΑΜΠΛΟ ΝΕΡΟΥΔΑ

Σκέπασ΄το φως του ορθάνοιχτου μήνα

με τ΄άρωμά σου, με τα μαλλιά σου

σφάλισε τις πόρτες,

και για μένα θυμήσου

πως ξυπνώ μες το κλάμα,

γιατί είμαι στα όνειρά μου

κάποιο χαμένο παιδί

που ψάχνει μες της νύχτας

τη φυλλωσιά, τα χέρια σου

Αλέκος Φωτιάδης... Ερωτικά...

ΠΑΜΕ ΑΠ' ΤΟ ΔΡΟΜΟ ΤΟ ΜΙΚΡΟ...

Πάμε απ΄το δρόμο το μικρό στη ρημωμένη ράχη,

εκεί που πρωτοπήγαμε, θυμάσαι, οι δυό μονάχοι,

τώρα που πέφτουν οι καρποί και που μαδούν τα φύλλα

με του χρυσού φθινόπωρου την πρώτη ανατριχίλα.

Ν΄ακούσουμε στη ρεματιά το τρίξιμο του μύλου,

και τ΄αξινιού το χτύπημα και τη φωνή του γρύλου,

και με το ηλιοβασίλεμα στο δρόμο μας να δούμε

μαζί- μαζί τους ίσκιους μας την ώρα που γυρνούμε.

ΚΩΣΤΑΣ ΒΑΡΝΑΛΗΣ

Θ Υ Μ Η Σ Η

Λαφρά της μυγδαλιάς σειόταν οι κλάδοι,

ολόανθο κύμα, δώρο χαρισμένο

απ΄τους θεούς, και χιλιοχωρισμένο

λαμποκοπούσε το νερό σα λάδι.

Και το μικρούλι προσωπό σου-αχλάδι

στην ώρα του γλυκό και μυρισμένο,

και τ΄αχείλι σου ευώδαε, γυρισμένο

ροδόφυλλο, τα λόγια που εκελάδει.

Και στο τριζάτο πράσινο τριφύλλι,

των άσπρω αρνιών βυθούσε το πηλάλημα,

κι΄αλαργινό και γάργαρον εφίλει

τον ουρανό του φλώρου θείο το λάλημα,

και του ήλιου, σπώντας, η φλογάτη ρόδα,

στη χιονάτη κορφή, έβρεχε ρόδα.

Αν μ΄αγαπάς....

(Κλείστε από δίπλα την μουσική για να ακούσετε από το βιντεάκι)

Αν μ' αγαπάς

Στίχοι: Τάκης Καρνάτσος

Μουσική: Γιάννης Σπανός

Πρώτη εκτέλεση: Τάνια Τσανακλίδου

Αν μ' αγαπάς θα κλέψω χρώμα της φωτιάς και λευκό πανί οι δυο μαζί να ζωγραφίσουμε ξανά τη ζωή

Αν μ' αγαπάς δεν θα 'χει γκρίζο πουθενά να κοιτάς.

Θα με κρατάς και σε λιμάνια γιορτινά θα με πας.

Μα αν όλα αυτά που μοιάζουν όνειρα τρελά γίνουν μια κραυγή αν όλα αυτά κι ό,τι κι αν έχω φανταστεί δε θα 'ρθει.

θα 'ναι χαμός θα σκοτεινιάσει όλο το φως θα σβηστεί ίσως γιατί για μένα ο κόσμος είσ' εσύ μόνο εσύ.

Αν μ' αγαπάς δε θα 'χει σύνορα για μας ούτε μοναξιά με το βοριά και με τ' αστέρια της νυχτιάς συντροφιά.

Αν μ' αγαπάς με λόγια μόνο της καρδιάς θα μιλάς θα με κρατάς και σε λιμάνια γιορτινά θα με πας.

Αν μ' αγαπάς δεν θα 'χει γκρίζο πουθενά να κοιτάς. θα με κρατάς και σε λιμάνια γιορτινά θα με πας.

Αν μ' αγαπάς θα κλέψω χρώμα της φωτιάς μόνο αν μ' αγαπάς.

Αν μ' αγαπάς δεν θα 'χει σύνορα για μας μόνο αν μ' αγαπάς.