ΦΑΝΤΑΣΙΑ!....

Φαντασία!

Σε φαντάζομαι απλά: σ΄ένα μπαλκόνι

στ΄άσπρα ρόδα γυρμένη ή σ΄ένα πλοίο

που η φλόγα της δύσης το κυκλώνει.

 Ή σκυμμένη απαλά σ΄ένα βιβλίο,

ή, τέλος, μιά βραδιά σ΄ένα βαγόνι,

που φεύγει, να μου λες με χάρη "αντίο".

Ι. Μ. Παναγιωτόπουλος

Έρωτας σαν βροχή! της Λένας Μαντά!

Έρωτας σαν βροχή!...

Το νυφικό έπεσε στα πόδια της σαν σύννεφο. Το πέπλο έμεινε στα μαλλιά της σαν κατάλοιπο μιάς γιορτής που τέλειωσε προτού καν αρχίσει.
Ξάπλωσε στο κρεβάτι της μητέρας της, γνωρίζοντας πως κάποτε φιλοξένησε μιά μεγάλη αγάπη, και στα μάτια της ήρθε το κρεβάτι στο σπίτι του Νικηφόρου...
Σε αυτό το κρεβάτι κοιμόταν τώρα μαζί με τη γυναίκα του....
Η εικόνα του να κάνει έρωτα με εκείνη αντί για την ίδια της έκοψε την ανάσα.
Έβγαλε μιά κραυγή σαν πληγωμένο αγρίμι.
Κουλουριάστηκε στα μεταξωτά σκεπάσματα και προσπάθησε να φανταστεί πως το δροσερό μετάξι ήταν η απαλή μήτρα που την φιλοξένησε κάποτε...
Προσπάθησε να πετάξει μακριά από τον πόνο...σαν πεταλούδα όμως, που την τραβούσε το φως, ξαναγύρισε σ΄αυτόν.
Φαντάστηκε τον Νικηφόρο να φιλάει την γυναίκα του, είδε τα χέρια του να τη γυμνώνουν και να την τραβούν στο κρεβάτι.
Το μαχαίρι, που κρατούσε η ίδια, το βύθισε ακόμα πιο πολύ στο σώμα της.
Μπορούσε ακόμη  και να τον ακούσει ν΄ανεβαίνει ρυθμικά μαζί της, να πάλλεται πάνω σ΄ένα κορμί μακριά από την ίδια.
Αισθάνθηκε ότι κάποιος της έκλεψε το οξυγόνο. Πετάχτηκε κάθιδρη, για να συνειδητοποιήσει ότι κάποιος χτυπούσε πολύ δυνατά την εξώπορτα. Έριξε μιά ρόμπα πάνω της, το πέπλο της μητέρας της βρέθηκε δίπλα στο νυφικό και έτρεξε ν΄αξοίξει.


"Νικηφόρε!"...

Απόσπασμα από το μυθιστόρημα

"Έρωτας σαν βροχή"
της Λένας Μαντά

Όλα τα πράματά μου αναθυμούνται.....

ΟΛΑ ΤΑ ΠΡΑΜΑΤΑ ΜΟΥ ΑΝΑΘΥΜΟΥΝΤΑΙ...

΄Ολα τα πράματά μου έμειναν όπως

νάχω πεθάνει πριν από καιρούς.

Σκόνη στη σκόνη εγέμισεν ο τόπος,

και γράφω με το δάχτυλο σταυρούς.

***

Όλα τα πράματά μου αναθυμούνται

μιάν ώρα που περάσαμε μαζί,

σ΄εκείνη τα βιβλία μου λησμονιούνται,

σ΄εκείνη το ρολόι ακόμα ζει.

***

Ήταν ευτυχισμένη τότε  η ώρα,

ήταν ένα δείλι ζωγραφιστό.

Έχω πεθάνει τόσα χρόνια τώρα,

κι΄έμεινε το παράθυρο κλειστό.

***

Κανένας, ούτε ήλιος πιά δε μπαίνει.

Το ερημικό μου σπίτι αντιβοεί

στην ώρα εκείνη ακόμα, που σημαίνει,

αυτή μονάχα, βράδυ και πρωί.

***

Δεν ξέρω δω ποιός είναι τώρα  ο τόπος,

δεν ξέρω ποιός χαράζει τους σταυρούς,

κι΄όλα τα πράματά μου έμειναν όπως

νάχω πεθάνει πριν από καιρούς.

Κ. Γ. ΚΑΡΥΩΤΑΚΗΣ

Κυριακή 24/01/2010

 

Μετά λύπης μου σας πληροφορώ ότι βρέθηκα στην δυσάρεστη θέση να στείλω το ακόλουθο σχόλιο στην διαχειρίστρια της σελίδας http://ektiesthisi.blogspot.com/

"Νομίζω ότι θα μπορούσατε να κάνετε μια αναφορά στην αντιγραφή της ανάρτησή σας για το που την βρήκατε (και ανάφερα την σελίδα μου)"

...για να διαμαρτυρηθώ για την αντιδεολογική συμπεριφορά της που δεν συνάδει με τους γραπτούς/άγραφους νόμους του διαδικτύου .

Η εν λόγω κυρία θεώρησε σκόπιμο να διαγράψει το σχόλιό μου.

Αφήνω την συμπεριφορά της στην κρίση σας....

Ευχαριστώ για τον χρόνο σας...αλλά αν Κυριακάτικα σας απασχόλησα με αυτή την ανοησία εκ μέρους της το έκανα γιατί δεν δέχομαι να υποτιμά την νοημοσύνη μας αναιδέστατα.

Αυτά προς γνώση σας σε περίπτωση που εξαφανίσει την εγγραφή της όπως έκανε και με το σχόλιό μου.

Να είστε όλοι καλά.

Λόγια αγάπης.....

Λόγια αγάπης.....

Μιλάει γι΄αγάπη.....
Μου άρεσε και είπα να το μοιραστώ μαζί σας.

(Η μουσική είναι δίπλα και μπορείτε να την κλείσετε)




Καλή εβδομάδα σε όλους!

 

ΑΓΡΙΑ ΟΡΧΙΔΕΑ του ΓΙΑΝΝΗ ΠΑΠΠΑ

Άγρια Ορχιδέα

Θα βάψω με χρώμα κόκκινο

της φωτιάς.

Μιά πινελιά

στ΄απέραντο γαλάζιο τ΄ουρανού

μικρής καρδιάς το σχήμα.

***

Μα σαν δακρύσει ο ουρανός

το χρώμα σαν ξεφτίσει

ρόδα θα ρίξω κόκκινα

στης θάλασσας το κύμα.

***

Να ΄ρθουν

στη πόρτα σου μπροστά

τα πέταλά τους να πατάς

σαν περπατάς στην άμμο

μ΄αυτά να γράφεις σ΄αγαπώ

στο στήθος σου επάνω.

***

Στον άνεμο θα δώσω

γλυκό φιλί

πάνω από γη και ουρανό

κράτα παράθυρο ανοιχτό να μπει

και στα γλυκά τα χείλη σου

να σβήσει να χαθεί.

***

Των αστεριών τη σκόνη θα μαζέψω

στη χούφτα μου,

να ΄ρθω και να τη ρίξω στα μαλλιά σου

νύχτα, μην ξαναδεί άλλο η ματιά σου,

σκιές πιά,

να μην έχουν τα όνειρά σου.

***

Άγρια ορχιδέα

φυτρώνει παντού

ο έρωτάς σου

στου κορμιού μου το φθινόπωρο.

***

Θα μου δώσεις και την καρδιά σου;

Από την ποιητική συλλογή  "Μάτια μου, θάλασσα"

του ΓΙΑΝΝΗ ΠΑΠΠΑ

ΕΥΧΕΣ!

ΕΥΧΕΣ!

Τις καλύτερες ευχές μου σε εσάς -αλλά και στον καθένα χωριστά- που ήρθατε ή θα έρθετε.

ΚΑΛΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ

και

ΧΑΡΟΥΜΕΝΟ 2010

Υ.Γ. Λυπάμαι που δεν μπορώ ν΄ αφήσω σχόλια αλλά είμαι εκτός του Η/Υ μου.... :)
Mόλις επιστρέψω θα σας ευχηθώ και προσωπικά.
Να είστε όλοι καλά!

Α, Τι ευκαιρία που χάθηκε...

Α, Τι ευκαιρία που χάθηκε...

Α, τι ευκαιρία που χάθηκε για μένα,

τότε που ακόμη μ΄αγαπούσες, φως μου,

με της χαράς  μου τα πανιά ανοιγμένα

ν΄άφηνα το ακρογιάλι αυτού του κόσμου!

***

Α, τι ευκαιρία, γλυκό μου φως!

Τ΄αγέρι θα με φιλούσε της αγάπης σου,

όταν το πλοίο, για να με πάει στα αιώνια μέρη,

στου Μηδενός τον πόντο θ΄ανοιγόταν.

***

Μα αυτό, στο μόλο, αργά, λικνίζει πάλι

όλο το πένθος ενός άδειου κόσμου.

Α, τι ευκαιρία ν΄αφήσω το ακρογιάλι

τότε που μ΄αγαπούσες, φως! φως μου!

ΚΑΡΘΑΙΟΣ

Σίγουρα ( Μ. ΜΟΥΝΔΡΕΑ)

Σίγουρα.... 

Σίγουρα θα θυμάσαι

τις όμορφες στιγμές

μας,

το πάθος, την

αγάπη,

ολόκληρης ζωής!

***

Το ξέρω υποφέρεις,

όπως κι΄εγώ

υποφέρω,

γι΄αυτό ας τα

ξεχάσουμε ,

και πάμ΄απ΄την

αρχή!

***

Δεν χωρίζουμε οι

δυό μας,

ειν΄δεμένες οι

μοίρες,

και στα χέρια σου

πήρες,

την δική μου ζωή!

***

Είν΄οι τύχες μας

ίδιες,

οι ελπίδες μας

μύριες,

είν΄οι δρόμοι μας

ένας,

ΜΟΝΟΠΑΤΙ ΨΥΧΗΣ!

AΝΑΔΥΟΜΕΝΗ (ΑΓΓΕΛΟΥ ΣΙΚΕΛΙΑΝΟΥ)

Α Ν Α Δ Υ Ο Μ Ε Ν Η

Στο ρόδινο μακάριο
 φως, να με,
 ανεβαίνω της
 αυγής, 

με σηκωμένα χέρια.

Η θεία γαληνη με καλεί του πελάου, έτσι για να βγω

προς τα γαλάζια αιθέρια...

***

 Μα ω! οι άξαφνες πνοές της γης, που μες στα στήθια μου χιμάν κι΄ακέρια με κλονίζουν!

Ω! Δία, το πέλαο ειν΄βαρύ, και τα λυτά μου τα μαλλιά

σαν πέτρες με βυθίζουν!

***

Αύρες, τρεχάτε, ω! Κυμοθόη, ω! Γλαύκη, ελάτε

πιάστε μου τα χέρια απ΄τη μασκάλη.

Δεν πρόσμενα, έτσι μονομιάς, παραδομένη να βρεθώ

μες του Ήλιου την αγκάλη...

Γκρίζα!

Γ Κ Ρ Ι Ζ Α

(Κ. Π. ΚΑΒΑΦΗΣ)

Κοιτάζοντας ένα οπάλλιο μισό γκρίζο

θυμήθηκα δυό ωραία γκρίζα μάτια

που είδα,... θάναι είκοσι χρόνια πριν...

........................................

Για έναν μήνα αγαπηθήκαμε.

Έπειτα έφυγε, θαρρώ στην Σμύρνη,

για να εργασθεί εκεί, και πιά δεν ιδωθήκαμε.

Θ΄ασχήμισαν - αν ζει - τα γκρίζα μάτια,

θα χάλασε τ΄ωραίο πρόσωπο.

Μνήμη μου, φύλαξέ τα συ ως ήσαν.

Και μνήμη, ό,τι μπορείς από τον έρωτά μου αυτόν,

ό,τι μπορείς φέρε με πίσω απόψι.