Tο ταξίδι που λέγαμε!.....

Δεν σου κράτησα ποτέ κακία. Παράπονο μόνο......Νάξερες πόσες νύχτες προσπαθούσα με τη σκέψη μου να επικοινωνήσω μαζί σου.....Να σου στείλω ένα μήνυμα...Κι εσύ δεν άκουγες. Ξέρεις, ο πονεμένος αποζητά τον ίσκιο ενός ανθρώπου, για να καθήσει από κάτω, να κουρνιάσει και να κλάψει με την ησυχία του. Ο πόνος θέλει μιά σκέπη. Ενα καταφύγιο για να καταλαγιάσει. ΄Οταν δεν υπάρχει τίποτα γίνεται πιο σκληρός. Πιο κοφτερός. Σε παίρνει το κατόπι κι όπου σε βρει σε μαχαιρώνει, ώσπου να σε ρημάξει. Μόνο οι πολύ δυνατοί, οι πολύ οχυρωμένοι τα βγάζουν πέρα. Κι εγώ δεν ήμουν ποτέ τόσο δυνατή. Και καθόλου οχυρωμένη. Εσύ ήσουν πάντα ένας καλός καραβοκύρης. Είχες πυξίδα. Κρατούσες την ρότα σου σταθερή. Αραξες το σκάφος σου σε απάνεμο λιμάνι. Εγώ το δικό μου το βούλιαξα. Ναυάγησα!....Ηρθα εδώ γιατί με πέταξαν τα κύματα. Ταξίδευα σ΄ένα άγνωστο πέλαγος κι΄είχα τ΄αυτιά μου ανοιχτά μόνο για τις σειρήνες. ' Οπου μούλεγαν πήγαινα........

Απόσπασμα από το βιβλίο " To ταξίδι που λέγαμε....." της Αλκυόνης Παπαδάκη