Το ταξίδι που λέγαμε....

Το ταξίδι που λέγαμε....

Δεν μπορώ να ισχυριστώ πως εκείνη τη νύχτα που κοιμήθηκε μαζί μου, μου χάρισε το κλειδί για να ανοίξω τον παράδεισο. Από τη μάντρα σκαρφάλωσα σαν τον κλέφτη. Κι ένοιωθα φόβο... Φόβο πως κάποιος, από στιγμή σε στιγμή, θα με πετούσε έξω με τις κλωτσιές.


Παρ΄όλα αυτά, ξύπνησα ήρεμη στην αγκαλιά του.


Έστω και σαν κλεφτρόνι, την βόλτα μου στον παράδεισο την έκανα.


Τσακίστηκα ως το μεσημέρι, να στολίσω το σπίτι, να βάλω τα καλά στρωσίδια, να φτιάξω το αυγολέμονο...


Περίμενα ως το βράδυ... Ως την επομένη... Ως την μεθεπομένη...


Περίμενα μέρες, καρφωμένη στο παράθυρο, αγναντεύοντας το δρόμο....


- Κατά που πάει η ζωή μου; ρωτούσα συνεχώς την μεγάλη λεύκα.


"Έπιασε δυνατός νοτιάς. Μη με ρωτάς. Κανείς δεν ξέρει τι θα φέρει", μου απαντούσε.

***

(Απόσπασμα από Το ταξίδι που λέγαμε της Α. ΠΑΠΑΔΑΚΗ)