Μήνυμα!!!!

Εδώ προς το παρόν δεν θα

γίνονται αναρτήσεις....

Όποιος φίλος/η θέλει, μπορεί να με

επισκέπτεται στις άλλες τρεις ιστοσελίδες μου:

1.-   Είμαι ο/η Kiko!...

2.-   Ο Κήπος της Εδέμ!

3.-   Μιά εικόνα 1000 λέξεις!

Κάποια στιγμή θα επανέλθω και

εδώ.....

 Σας ευχαριστώ όλους εσάς που ήρθατε και είτε αφήσατε είτε δεν αφήσατε τον χαιρετισμό σας...

Να είστε και να περνάτε όμορφα με πολύ-πολύ χαμόγελο!

ΕΡΩΤΑΣ ΤΑΧΑ....

ΕΡΩΤΑΣ   ΤΑΧΑ....

(ΜΥΡΤΙΩΤΙΣΣΑ)

Έρωτας τάχα νάν΄ αυτό

που, έτσι με κάνει να ποθώ

τη συντροφιά σου,

που σα βραδιάζει, τριγυρνώ

τα φωτισμένα για να ιδώ

παράθυρά σου;

****

Έρωτας νάν΄ ή σιωπή

που, όταν σε βλέπω, μου το κλει

σφιχτά το στόμα,

που, κι΄όταν μείνω μοναχή,

στέκω βουβή κ΄εκστατική

ώρες ακόμα;

****

Έρωτας νάναι ή συφορά

με κάποιου αγγέλου τα φτερά

που έχει φορέσει,

κι΄ έρχετ΄ακόμη μιά φορά

με τέτοια δώρα τρυφερά

να με πλανέσει;

****

Μα ό,τι και νάναι το ποθώ

και καλώς νάρθει το κακό

που είν΄από σένα,

θα γίνει υπέρτατο αγαθό,

στα πόδια σου αν θα σωριαστώ

τ΄αγαπημένα......

TΟΥ ΑΙΓΑΙΟΥ......ο έρωτας!....

TΟΥ ΑΙΓΑΙΟΥ

(Οδυσσέας Ελύτης)

 

Ο έρωτας.

Το αρχιπέλαγος

Κι η πρώρα των αφρών του

Κι οι γλάροι των ονείρων του

Στο πιό ψηλό κατάρτι του ο ναύτης ανεμίζει

Ένα τραγούδι
***

Ο έρωτας

Το τραγούδι του

Κι οι ορίζοντες του ταξιδιού του

Κι η ηχώ της νοσταλγίας του

Στον πιό βρεμένο βράχο της, η αρραβωνιαστικιά του προσμένει

Ένα καράβι...
***
Ο έρωτας

Το καράβι του

Κι η αμεριμνησία των μελτεμιώντου

κι ο φλόκος της ελπίδας του

Στον πιό ελαφρό κυματισμό του ένα νησί λικνίζει

Τον ερχομό....

TO ΠΑΛΙΟ ΜΑΣ ΤΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ...

TO ΠΑΛΙΟ ΜΑΣ ΤΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ

του Ν. ΛΑΠΑΘΙΩΤΗ

Το παλιό μας το τραγούδι

που τ΄ακούγαμε μαζί,

μιά κι΄η αγάπη μας εχάθη

ποιός θα τόλεγε να ζέι;

***

Από τότε που η καρδιά μου

σ΄έχασε παντοτινά,

δεν το πέστευα ποτέ μου

για να τ΄άκουγα ξανά!

***

Κι΄όμως να που κάποιο βράδυ,

- βράδυ αλλόκοτο, θαρρώ,

μ΄ένα αξέχαστο φεγγάρι

μακρινό και καθαρό,-

***

καθώς γύριζα μονάχος

στην παλιά τη γειτονιά,

το ξανάκουσα και πάλι -

και στην ίδια την γωνιά!

***

Το ξανάκουσα και πάλι

το τραγούδι που αγαπώ,

μα δεν έμοιαζε καθόλου

τον παλιό γλυκό σκοπό.

***

Τώρα πιά δεν τραγουδούσε

το ρυθμό του το βαθύ, -

μα βογγούσε και θρηνούσε

κάτι τι που έχει χαθεί...

***

Πως μου φάνηκε δεν ξέρω,

καθώς τ΄άκουσα ξανά.

Μα όλα, γύρα και βαθιά μου,

γίναν έτσι σκοτεινά,

***

που δυνάμωσα το βήμα

μες στο βράδυ το πικρό -

με τα μάτια μου σκυμμένα

σα ν΄ απάντησα νεκρό...

ΣΥΓΝΩΜΗ ΑΤΥΧΗΜΑ!

ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ & ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ

Ζητώ συγνώμη που για κάποιες μέρες
θα πρέπει να μείνω μακριά από τον Υπολογιστή μου
λόγω κάποιου μικρού ατυχήματος που μου συνέβη........

Να είστε όλοι καλά!

Ευχές!.

Εύχομαι σε όλους εσάς 



 -περαστικούς και επισκέπτες -



 ολόψυχα :



ΚΑΛΗ ΑΝΑΣΤΑΣΗ


και


 ΚΑΛΟ ΠΑΣΧΑ



Να είστε όλοι καλά!

ΠΑΤΙΝΑΔΑ του Α. ΕΦΤΑΛΙΩΤΗ

Πατινάδα

Τώρα που η νύχτα πύκνωσε και γέρνει το φεγγάρι,

που ένα αγόρι ξαγρυπνάει για το χατήρι σου,
που το σκοτάδι η γης φορεί κι ο ουρανός τη χάρη,

έβγα, φεγγαροπρόσωπη, στο παραθύρι σου.

***

Έβγα και γλυκοπάτησε λουλούδια μαραμένα,

κι αν έχεις στάλα πονεσιά μες στην
καρδούλα σου

λυπήσου με και δώστηνα σε χείλη διψασμένα,
ν΄αναστηθώ σα λούλουδο με τη δροσούλα σου.

***

Η θάλασσα τη γης φυλάει και τις ιτιές τ΄αγέρι,
κι΄εγώ μονάχα δε φιλώ τα δυό χειλάκια σου.

Με χίλια αστέρια ο ουρανός, κι΄εγώ χωρίς αστέρι.

Σκοτάδι η γη, κι εγώ χωρίς τα δυό ματάκια σου.

***

Κατέβα και περπάτησε, νεράιδα, μες τα σκότη,
και μίλησέ μου, να θαρρώ πως αναστήθηκα.

Πες μου τα λόγια τα γλυκά που πρωτολέει η νιότη,

κι ας απεθάνω ακούγοντας πως αγαπήθηκα.

....του Α. ΕΦΤΑΛΙΩΤΗ 

ΚΑΤΩ ΑΠ' ΤΟ ΣΠΙΤΙ....

ΚΑΤΩ ΑΠ' ΤΟ ΣΠΙΤΙ

Χθες περπατώντας σε μιά συνοικία

απόκεντρη, πέρασα κάτω από το σπίτι

που έμπαινα σαν ήμουν νέος πολύ.

Εκεί το σώμα μου είχε λάβει ο Έρως

με την εξαίσια του ισχύν.

***

Και χθες

σαν πέρασ΄απ΄το δρόμο τον παλιό,

αμέσως ωραίσθηκαν απ΄την γοητεία του έρωτος

τα μαγαζιά, τα πεζοδρόμια, οι πέτρες,

και οι τοίχοι, και μπαλκόνια, και παράθυρα.

Τίποτε άσχημο δεν έμεινεν εκεί.

***

Και καθώς στεκόμουν, κι΄εκοίταζα την πότρα

και στεκόμουν, κι΄εβράδυνα κάτω απ΄το σπίτι,

η υπόστασίς μου όλη απέδιδε

την φυλαχθείσα ηδονική συγκίνηση.

του Κ. Π. ΚΑΒΑΦΗ

Παρουσίαση βιβλίου!

Πρόσκληση

Ο συγγραφέας Γιάννος Λαμπής σας προσκαλεί στη παρουσίαση

του βιβλίου "ΙΟΚΑΣΤΗ"
που κυκλοφορεί από τις βιβλιοεκδόσεις Αναζητήσεις.

Το έργο θα προλογίσει η διευθύντρια των Αναζητήσεων κυρία Μαρία Στυλιανού και ανάλυση θα κάνει ο συγγραφέας Γιάννης Μελέσιος.

Δευτέρα, 15 Μαρτίου 2010 και ώρα 7.00 μ.μ στην αίθουσα ‘ΗΛΕΚΤΡΟΝ’ στο ισόγειο του κτηρίου της Αρχής Ηλεκτρισμού Κύπρου, στη Λευκωσία.

Τηλ. 25561963, 99692639

Μετά από παράκληση του φίλου μπλόγκερ ianjerry

Ο Σταυρός του Νότου.

ΣΤΑΥΡΟΣ ΤΟΥ ΝΟΤΟΥ

(Για να απολαύσετε το βιντεάκι κλείστε την μουσική μου από πάνω ακριβώς)

Εβραζε το κύμα του γαρμπή.

Ημαστε σκυφτοί κι οι δυό στο χάρτη,

γύρισες και μού 'πες πως το Μάρτη

σ' άλλους παραλλήλους θα 'χεις μπει.

***

Κούλικο στο στήθος σου τατού,

που όσο κι αν το καις δε λέει να σβήσει.

Είπαν πως την είχες αγαπήσει

σε μια κρίση μαύρου πυρετού.

***

Βάρδια πλάι σε κάβο φαλακρό

κι ο Σταυρός του Νότου με τα στράλια.

Κομπολόι κρατάς από κοράλλια

κι άκοπο μασάς καφέ πικρό.

***

Το Άλφα του Κενταύρου μια νυχτιά

με το παλινώριο πήρα κάτου.

Μου 'πες με φωνή ετοιμοθανάτου:

"Να φοβάσαι τ' άστρα του Νοτιά".

***

Αλλοτε απ' τον ίδιο ουρανό

έπαιρνες, τρεις μήνες στην αράδα,

με του καπετάνιου τη μιγάδα,

μάθημα πορείας νυχτερινό.

***

Σ' ένα μαγαζί του Nossi Be

πήρες το μαχαίρι, δυό σελλίνια,

μέρα μεσημέρι απά στη λίνια

ξάστραψε σα φάρου αναλαμπή.

***

Κάτου στις αχτές της Αφρικής

πάνε χρόνια τώρα που κοιμάσαι.

Τα φανάρια πιά δεν τα θυμάσαι

και τ' ωραίο γλυκό της Κυριακής

του Ν. ΚΑΒΒΑΔΙΑ

Ήθελα πάντα....

Ήθελα.......

Ηθελα πάντα νύχτα νάτανε

αφού και μέρα δε σε βλέπω,

ήθελα πάντα νύχτα νάτανε...

Μες στα σκοτάδια να ονειρεύομαι

μαζί τις μέρες πως περνούμε,

μες τα σκοτάδια να ονειρεύομαι.....

Μ. Μαγκάκης

ΦΑΝΤΑΣΙΑ!....

Φαντασία!

Σε φαντάζομαι απλά: σ΄ένα μπαλκόνι

στ΄άσπρα ρόδα γυρμένη ή σ΄ένα πλοίο

που η φλόγα της δύσης το κυκλώνει.

 Ή σκυμμένη απαλά σ΄ένα βιβλίο,

ή, τέλος, μιά βραδιά σ΄ένα βαγόνι,

που φεύγει, να μου λες με χάρη "αντίο".

Ι. Μ. Παναγιωτόπουλος

Έρωτας σαν βροχή! της Λένας Μαντά!

Έρωτας σαν βροχή!...

Το νυφικό έπεσε στα πόδια της σαν σύννεφο. Το πέπλο έμεινε στα μαλλιά της σαν κατάλοιπο μιάς γιορτής που τέλειωσε προτού καν αρχίσει.
Ξάπλωσε στο κρεβάτι της μητέρας της, γνωρίζοντας πως κάποτε φιλοξένησε μιά μεγάλη αγάπη, και στα μάτια της ήρθε το κρεβάτι στο σπίτι του Νικηφόρου...
Σε αυτό το κρεβάτι κοιμόταν τώρα μαζί με τη γυναίκα του....
Η εικόνα του να κάνει έρωτα με εκείνη αντί για την ίδια της έκοψε την ανάσα.
Έβγαλε μιά κραυγή σαν πληγωμένο αγρίμι.
Κουλουριάστηκε στα μεταξωτά σκεπάσματα και προσπάθησε να φανταστεί πως το δροσερό μετάξι ήταν η απαλή μήτρα που την φιλοξένησε κάποτε...
Προσπάθησε να πετάξει μακριά από τον πόνο...σαν πεταλούδα όμως, που την τραβούσε το φως, ξαναγύρισε σ΄αυτόν.
Φαντάστηκε τον Νικηφόρο να φιλάει την γυναίκα του, είδε τα χέρια του να τη γυμνώνουν και να την τραβούν στο κρεβάτι.
Το μαχαίρι, που κρατούσε η ίδια, το βύθισε ακόμα πιο πολύ στο σώμα της.
Μπορούσε ακόμη  και να τον ακούσει ν΄ανεβαίνει ρυθμικά μαζί της, να πάλλεται πάνω σ΄ένα κορμί μακριά από την ίδια.
Αισθάνθηκε ότι κάποιος της έκλεψε το οξυγόνο. Πετάχτηκε κάθιδρη, για να συνειδητοποιήσει ότι κάποιος χτυπούσε πολύ δυνατά την εξώπορτα. Έριξε μιά ρόμπα πάνω της, το πέπλο της μητέρας της βρέθηκε δίπλα στο νυφικό και έτρεξε ν΄αξοίξει.


"Νικηφόρε!"...

Απόσπασμα από το μυθιστόρημα

"Έρωτας σαν βροχή"
της Λένας Μαντά

Όλα τα πράματά μου αναθυμούνται.....

ΟΛΑ ΤΑ ΠΡΑΜΑΤΑ ΜΟΥ ΑΝΑΘΥΜΟΥΝΤΑΙ...

΄Ολα τα πράματά μου έμειναν όπως

νάχω πεθάνει πριν από καιρούς.

Σκόνη στη σκόνη εγέμισεν ο τόπος,

και γράφω με το δάχτυλο σταυρούς.

***

Όλα τα πράματά μου αναθυμούνται

μιάν ώρα που περάσαμε μαζί,

σ΄εκείνη τα βιβλία μου λησμονιούνται,

σ΄εκείνη το ρολόι ακόμα ζει.

***

Ήταν ευτυχισμένη τότε  η ώρα,

ήταν ένα δείλι ζωγραφιστό.

Έχω πεθάνει τόσα χρόνια τώρα,

κι΄έμεινε το παράθυρο κλειστό.

***

Κανένας, ούτε ήλιος πιά δε μπαίνει.

Το ερημικό μου σπίτι αντιβοεί

στην ώρα εκείνη ακόμα, που σημαίνει,

αυτή μονάχα, βράδυ και πρωί.

***

Δεν ξέρω δω ποιός είναι τώρα  ο τόπος,

δεν ξέρω ποιός χαράζει τους σταυρούς,

κι΄όλα τα πράματά μου έμειναν όπως

νάχω πεθάνει πριν από καιρούς.

Κ. Γ. ΚΑΡΥΩΤΑΚΗΣ

Κυριακή 24/01/2010

 

Μετά λύπης μου σας πληροφορώ ότι βρέθηκα στην δυσάρεστη θέση να στείλω το ακόλουθο σχόλιο στην διαχειρίστρια της σελίδας http://ektiesthisi.blogspot.com/

"Νομίζω ότι θα μπορούσατε να κάνετε μια αναφορά στην αντιγραφή της ανάρτησή σας για το που την βρήκατε (και ανάφερα την σελίδα μου)"

...για να διαμαρτυρηθώ για την αντιδεολογική συμπεριφορά της που δεν συνάδει με τους γραπτούς/άγραφους νόμους του διαδικτύου .

Η εν λόγω κυρία θεώρησε σκόπιμο να διαγράψει το σχόλιό μου.

Αφήνω την συμπεριφορά της στην κρίση σας....

Ευχαριστώ για τον χρόνο σας...αλλά αν Κυριακάτικα σας απασχόλησα με αυτή την ανοησία εκ μέρους της το έκανα γιατί δεν δέχομαι να υποτιμά την νοημοσύνη μας αναιδέστατα.

Αυτά προς γνώση σας σε περίπτωση που εξαφανίσει την εγγραφή της όπως έκανε και με το σχόλιό μου.

Να είστε όλοι καλά.

Λόγια αγάπης.....

Λόγια αγάπης.....

Μιλάει γι΄αγάπη.....
Μου άρεσε και είπα να το μοιραστώ μαζί σας.

(Η μουσική είναι δίπλα και μπορείτε να την κλείσετε)




Καλή εβδομάδα σε όλους!

 

ΑΓΡΙΑ ΟΡΧΙΔΕΑ του ΓΙΑΝΝΗ ΠΑΠΠΑ

Άγρια Ορχιδέα

Θα βάψω με χρώμα κόκκινο

της φωτιάς.

Μιά πινελιά

στ΄απέραντο γαλάζιο τ΄ουρανού

μικρής καρδιάς το σχήμα.

***

Μα σαν δακρύσει ο ουρανός

το χρώμα σαν ξεφτίσει

ρόδα θα ρίξω κόκκινα

στης θάλασσας το κύμα.

***

Να ΄ρθουν

στη πόρτα σου μπροστά

τα πέταλά τους να πατάς

σαν περπατάς στην άμμο

μ΄αυτά να γράφεις σ΄αγαπώ

στο στήθος σου επάνω.

***

Στον άνεμο θα δώσω

γλυκό φιλί

πάνω από γη και ουρανό

κράτα παράθυρο ανοιχτό να μπει

και στα γλυκά τα χείλη σου

να σβήσει να χαθεί.

***

Των αστεριών τη σκόνη θα μαζέψω

στη χούφτα μου,

να ΄ρθω και να τη ρίξω στα μαλλιά σου

νύχτα, μην ξαναδεί άλλο η ματιά σου,

σκιές πιά,

να μην έχουν τα όνειρά σου.

***

Άγρια ορχιδέα

φυτρώνει παντού

ο έρωτάς σου

στου κορμιού μου το φθινόπωρο.

***

Θα μου δώσεις και την καρδιά σου;

Από την ποιητική συλλογή  "Μάτια μου, θάλασσα"

του ΓΙΑΝΝΗ ΠΑΠΠΑ