ΕΥΧΕΣ!

ΕΥΧΕΣ!

Τις καλύτερες ευχές μου σε εσάς -αλλά και στον καθένα χωριστά- που ήρθατε ή θα έρθετε.

ΚΑΛΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ

και

ΧΑΡΟΥΜΕΝΟ 2010

Υ.Γ. Λυπάμαι που δεν μπορώ ν΄ αφήσω σχόλια αλλά είμαι εκτός του Η/Υ μου.... :)
Mόλις επιστρέψω θα σας ευχηθώ και προσωπικά.
Να είστε όλοι καλά!

Α, Τι ευκαιρία που χάθηκε...

Α, Τι ευκαιρία που χάθηκε...

Α, τι ευκαιρία που χάθηκε για μένα,

τότε που ακόμη μ΄αγαπούσες, φως μου,

με της χαράς  μου τα πανιά ανοιγμένα

ν΄άφηνα το ακρογιάλι αυτού του κόσμου!

***

Α, τι ευκαιρία, γλυκό μου φως!

Τ΄αγέρι θα με φιλούσε της αγάπης σου,

όταν το πλοίο, για να με πάει στα αιώνια μέρη,

στου Μηδενός τον πόντο θ΄ανοιγόταν.

***

Μα αυτό, στο μόλο, αργά, λικνίζει πάλι

όλο το πένθος ενός άδειου κόσμου.

Α, τι ευκαιρία ν΄αφήσω το ακρογιάλι

τότε που μ΄αγαπούσες, φως! φως μου!

ΚΑΡΘΑΙΟΣ

Σίγουρα ( Μ. ΜΟΥΝΔΡΕΑ)

Σίγουρα.... 

Σίγουρα θα θυμάσαι

τις όμορφες στιγμές

μας,

το πάθος, την

αγάπη,

ολόκληρης ζωής!

***

Το ξέρω υποφέρεις,

όπως κι΄εγώ

υποφέρω,

γι΄αυτό ας τα

ξεχάσουμε ,

και πάμ΄απ΄την

αρχή!

***

Δεν χωρίζουμε οι

δυό μας,

ειν΄δεμένες οι

μοίρες,

και στα χέρια σου

πήρες,

την δική μου ζωή!

***

Είν΄οι τύχες μας

ίδιες,

οι ελπίδες μας

μύριες,

είν΄οι δρόμοι μας

ένας,

ΜΟΝΟΠΑΤΙ ΨΥΧΗΣ!

AΝΑΔΥΟΜΕΝΗ (ΑΓΓΕΛΟΥ ΣΙΚΕΛΙΑΝΟΥ)

Α Ν Α Δ Υ Ο Μ Ε Ν Η

Στο ρόδινο μακάριο
 φως, να με,
 ανεβαίνω της
 αυγής, 

με σηκωμένα χέρια.

Η θεία γαληνη με καλεί του πελάου, έτσι για να βγω

προς τα γαλάζια αιθέρια...

***

 Μα ω! οι άξαφνες πνοές της γης, που μες στα στήθια μου χιμάν κι΄ακέρια με κλονίζουν!

Ω! Δία, το πέλαο ειν΄βαρύ, και τα λυτά μου τα μαλλιά

σαν πέτρες με βυθίζουν!

***

Αύρες, τρεχάτε, ω! Κυμοθόη, ω! Γλαύκη, ελάτε

πιάστε μου τα χέρια απ΄τη μασκάλη.

Δεν πρόσμενα, έτσι μονομιάς, παραδομένη να βρεθώ

μες του Ήλιου την αγκάλη...

Γκρίζα!

Γ Κ Ρ Ι Ζ Α

(Κ. Π. ΚΑΒΑΦΗΣ)

Κοιτάζοντας ένα οπάλλιο μισό γκρίζο

θυμήθηκα δυό ωραία γκρίζα μάτια

που είδα,... θάναι είκοσι χρόνια πριν...

........................................

Για έναν μήνα αγαπηθήκαμε.

Έπειτα έφυγε, θαρρώ στην Σμύρνη,

για να εργασθεί εκεί, και πιά δεν ιδωθήκαμε.

Θ΄ασχήμισαν - αν ζει - τα γκρίζα μάτια,

θα χάλασε τ΄ωραίο πρόσωπο.

Μνήμη μου, φύλαξέ τα συ ως ήσαν.

Και μνήμη, ό,τι μπορείς από τον έρωτά μου αυτόν,

ό,τι μπορείς φέρε με πίσω απόψι.

Aν είσαι....

Αν Είσαι...
(Του Ν. ΚΑΡΥΔΗ)

Αν είσαι μια μικρή παραπονεμένη πέτρα

σε μια ερημιά

αν είσαι ένα μοναχικό κυκλάμινο

στο βουνό

αν είσαι ένα ξεχασμένο άστρο

στον ουρανό

πού θες να το ξέρω;

Αν είσαι μια βραδινή βροχή

στη θάλασσα

αν είσαι ένας βαπορίσιος καπνός

στο πέλαγος

αν είσαι ένα παλιό εικόνισμα

σε μια εκκλησιά

πού θες να το ξέρω;

Αν είσαι ένα αγκάθι

στην καρδιά μου

εγώ που σ' αγαπώ

πώς θες να το ξέρω;

Στίχοι: Νίκος Καρύδης

Μουσική: Γιάννης Σπανός

Πρώτη εκτέλεση: Κώστας Καράλης

(Γιά να ακούσετε το τραγούδι

κλείστε την μουσική από δίπλα)

Μ. Μουνδρέα "Σαν σε κρατώ"

Σαν σε κρατώ

(Μ. Μουνδρέα)

Σαν σε κρατώ στην αγκαλιά μου,

όλο τον κόσμο μόνη έχω

και την ανάσα μου προσέχω

κι΄όλα δικά σου τα φιλιά μου!

***

Σφαλώ του νου τα παραθύρια,

αγάπης ξέχειλα ποτήρια.

***

Μη φύγ΄η σκέψη παραπέρα

ούτε αυτή να σ΄ενοχλήσει,

φοβάμαι μη και σε ξυπνήσει

ως και το θρόισμα τ΄αγέρα!

***

Ήσυχα θέλω τα όνειρά σου,

ατάραχα τα μπλε νερά σου!

***

Να μη τ΄αγγίξει άσχημη σκέψη,

κι΄απ΄το μικρό μας το βασίλειο,

τον λαμπερό ζεστό μας ήλιο

κι αυτή η μέρα μη ζηλέψει!

***

Μετάξι, χάδι, στα μαλλιά σου

έτσι να φθάσει στην καρδιά σου!

***

Ανάσα κούνια στολισμένη

απ΄της αγάπης τα παιχνίδια

και στα δικά μας τα ταξίδια

εκεί, ολότελα δοσμένοι.

ΚΑΛΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ!

ΚΑΛΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΦΙΛΟΥΣ BLOGERS

ΝΑ ΠΕΡΑΣΕΤΕ ΤΕΛΕΙΑ!

ΘΑΛΑΣΣΑ

Στίχοι: Ελεάνα Βραχάλη

Μουσική: Μιχάλης Χατζηγιάννης

Πρώτη εκτέλεση: Μιχάλης Χατζηγιάννης

Αγκαλιά να με πάρεις θάλασσά μου εσύ

τη μπορώ την αρμύρα και ας είναι πληγή.

Γίνε δρόμος και μοίρα θάλασσά μου και πες

τι σημαίνουν οι λέξεις αλλά κι οι σιωπές.

***

Αν με ζητήσει κανείς

δεν υπάρχω εγώ γίναμε ένα να πεις.

Μέσα σου χάθηκα πια

απ΄ το λίγο που ζω ας πνιγώ στα βαθειά.

Αν με ζητήσει κανείς

θάλασσα σώσε με κάτι να βρεις να τους πεις.

***

Μέσα στα κύματά σου να με κρύβεις εδώ

από ψέμα κι ανθρώπους πλημμυρίζει ο καημός.

***

Αν με ζητήσει κανείς

δεν υπάρχω εγώ γίναμε ένα να πεις.

Μέσα σου χάθηκα πια

απ το λίγο που ζω ας πνιγώ στα βαθιά.

Αν με ζητήσει κανείς

θάλασσα σώσε με, κάτι να βρεις να τους πεις.

ΒΡΑΒΕΙΟ (One Lovely Blog Award)

ΒΡΑΒΕΙΟ

One Lovely Blog Award

Mε αυτό το βραβείο με τίμησε ο καλός μου φίλος

Γιάννης Παππάς.

Τον ευχαριστώ από την καρδιά μου που με έχει φίλη του και του εύχομαι ό,τι καλό.

Το χαρίζω με την σειρά μου σε εσάς που με τιμάτε με την παρουσία σας.

Να είστε όλοι καλά!

Κ. ΔΗΜΟΥΛΑ

Η νύχτα, όνομα ουσιαστικό,

γέννους θηλυκού,

ενικός αριθμός...

Πληθυντικός αριθμός... οι νύχτες.

Οι νύχτες από δω... και πέρα!...

Η Ταφή της Άταλα (Ζιροντέ)

Η Ταφή της Άταλα (Ζιροντέ)

Πίνακας του
Ανν Λουί Ζιροντέ ντε Ρουσύ Τριοζόν, 1808
Λούβρο, Παρίσι

Η Ταφή της Άταλα (γαλλικά: Les Funérailles d'Atala) είναι ένας πίνακας, φιλοτεχνημένος από το Γάλλο καλλιτέχνη Ανν Λουί Ζιροντέ ντε Ρουσύ Τριοζόν. Απεικονίζει ένα θέμα εμπνευσμένο από το τραγικό μυθιστόρημα “Άταλα” που συνέγραψε ο Φρανσουά Ρενέ ντε Σατομπριάν, ένα έργο από τα χαρακτηριστικότερα της ρομαντικής λογοτεχνίας. Ο Ζιροντέ εξέθεσε το έργο αυτό το 1808, οπότε και θαυμάστηκε ιδιαίτερα. Αγοράστηκε από το δημοσιογράφο Λουί Φρανσουά Μπερτάν. Ο ίδιος ο Σατομπριάν θαύμασε το έργο, ομοίως και ένας άλλο ρομαντικός συγγραφέας, ο Σαρλ Μποντελέρ.

Θέμα του Πίνακα
Αφηγείται την ιστορία μιας Χριστιανής Ινδιάνας παρθένου, της Άταλα, που απελευθέρωσε το γενναίο Ινδιάνο Κάκτας από τους εχθρούς του και κατόπιν κατέφυγε μαζί του στη σπηλιά ενός ασκητή, του Πατέρα Ομπρί.
Έχοντας αφιερώσει τον εαυτό της στο Θεό και ορκιστεί αιώνια αγνότητα, η Άταλα παίρνει δηλητήριο όταν αντιλαμβάνεται πως αρχίζει να ερωτεύεται το νεαρό άνδρα.
Μετά το θάνατό της, ο Κάκτας ορκίζεται να στραφεί και ο ίδιος στο χριστιανισμό.

Περιγραφή
Στο ηλιοβασίλεμα, σε μια σπηλιά, ο ηλικιωμένος ερημίτης, ο Πατέρας Ομπρί, κρατά το άψυχο σώμα της Άταλα.
Ο Κάκτας, συντετριμμένος, κρατά με αγάπη τα πόδια της κοπέλας.
Η Άταλα, μην μπορώντας να επιλέξει ανάμεσα στην αγάπη της για τον Κάκτας και τον όρκο της παρθενίας, έχει αυτοκτονήσει.
Με τον Σταυρό ανάμεσα στα χέρια της και το φόρεμά της να σταματά στο ύψος του στήθους είναι ταυτόχρονα αγνή και αισθησιακή.
Μετά την ολονυχτία τους, οι δύο άντρες πρόκειται να την κηδέψουν στη σπηλιά. Ένας στίχος από το Βιβλίο του Ιώβ είναι χαραγμένος στο τοίχωμα της σπηλιάς.
Το πνεύμα του βιβλίου του Σατομπριάν, τοποθετημένου στην Αμερική του 17ου αιώνα, είναι διάχυτο στον πίνακα: ο εξωτισμός, η προάσπιση της αθωότητας των απλοϊκών ανθρώπων και το θρησκευτικό συναίσθημα, όλα διαφαίνονται στο έργο. Ο Ζιροντέ όχι μόνο μετέφερε μια σκηνή του βιβλίου, αλλά ολόκληρα νοήματα από αυτό. Επίσης ο καλλιτέχνης δείχνει να έχει απαρνηθεί τις διδαχές του μέντορά του, Ζακ Λουί Νταβίντ, καθώς δεν ζωγραφίζει πλέον επιθυμώντας να περάσει κάποιο ηθικό ή πολιτικό μήνυμα.
Ο Ζιροντέ χρησιμοποιεί ένα θέμα δημοφιλές στη χριστιανική εικονογραφία, την Ταφή. Οι φιγούρες του μοιάζουν παγωμένες και η σχεδίαση πολύ ακριβής. Η νεκρή Άταλα έχει απεικονιστεί ως προσωποποίηση της ιδανικής ομορφιάς. Ο καλλιτέχνης χρησιμοποιεί την τεχνική του κιαροσκούρο: το φως χαϊδεύει την πλάτη του νεαρού και το μπούστο και τα χείλη της κοπέλας. Η εικόνα, σκιαγραφώντας το ρομαντισμό, είναι γεμάτη αισθησιασμό, συναίσθημα και θρησκευτικότητα.

Βικιπαίδεια

Το γέλιο του Μάη!...

Το γέλιο του Μάη

Μ. Μουνδρέα

Και τι δε χαρίζει το γέλιο του Μάη
στ' ολόδροσο δείλι ξανά μας θυμίζει

μιά νύχτ΄ απ΄τις τόσες που φεύγει και πάει

σκοπούς ξεχασμένους δειλά ψιθυρίζει!

***

Αλήτισσα η σκέψη, πιό κει να γελάει,

στην κάθ΄ερωμένη που είχε πιστέψει

κι΄ο έρωτας Άγγελος να ξενυχτάει

στις νέες καρδιές που πάλι έχει κλέψει.

***

Σοκάκια γεμάτα γαζίες και κρίνα,

τα δυό σου τα χείλη το νέκταρ σαν πίνουν
απόβραδα γκρίζα, ξενύχτια και κείνα,
στ΄ονείρου την πύλη τον πόθο τους σβήνουν.

Ελπίδες....

Ε Λ Π Ι Δ Ε Σ

Foto

Καράβια με πλήρωμα ελπίδες

στ΄αλίμενου νου το λιμάνι

κι η σκέψη μ΄αμέριμνη πλεύση

γαλήνης παλμός στα μπλε του νερά.

***
Γεμάτη με αύριο η σκέψη

δεν στερεύει η πηγή της ζωής.

Θα γίνει ό,τι έχεις πιστέψει

θα δεις, ό,τι θέλεις να δεις.

***

Ελπίδες, κυψέλη με μέλι,

θεία φίλτρα του κάθε καημού,

νέκταρ Ολυμπίου Θεού

γιατρειά στης ψυχής την αέλλη.

ΕΥΧΕΣ!

Σε όλους εσάς και στους δικούς σας ανθρώπους τις καλύτερες ευχές μου. Να περάσετε υπέροχα!

Ω Γλυκύ μου έαρ...

M. Παρασκευή σήμερα...
Πόσο σημαντική και πόσο θλιβερή ημέρα... για την Χριστιανοσύνη.

(Κλείσε δίπλα την μουσική και δες το/άκουσέ το.... με κατάνυξη
Πιστεύω αξίζει....)

Αι γενεαί πάσαι, ύμνον τη ταφή σου προσφέρουσι, Χριστέ μου.

Καθελών του ξύλου ο Αριμαθαίας εν τάφω σε κηδεύει.

Μυροφόροι ήλθον μύρα σοι, Χριστέ μου, κομίζουσαι προφρόνως.

Ους έθρεψε το μάννα, εκίνησαν την πτέρναν κατά του ευεργέτου.

Ω της παραφροσύνης και της χριστοκτονίας της των προφητοκτόνων!

Ως άφρων υπηρέτης προδέδωκεν ο μύστης την άβυσσον σοφίας.

Ω γλυκύ μου έαρ, γλυκύτατόν μου τέκνον, που έδυ σου το κάλλος;

Πεπλάνηται ο πλάνος, ο πλανηθείς λυτρούται σοφία ση, Θεέ μου.

Φρίττουσιν οι νόες την ξένην και φρικτήν σου ταφήν του πάντων κτίστου.

Έρραναν τον τάφον οι μυροφόροι μύρα λίαν πρωί ελθούσαι.

Ειρήνην Εκκλησία, λαώ σου σωτηρίαν δώρησαι ση εγέρσει.

Αι γενεαί νυν πάσαι, ύμνον τη ταφή σου προσφέρουσι, Χριστέ μου.

ΝΑ ΣΕ ΠΡΟΣΜΕΝΩ!

ΝΑ ΣΕ ΠΡΟΣΜΕΝΩ

Για σένα έχω κοντά μου τ΄αδειανό θρονί

και για τους δυό μας το ποτήρι γεμισμένο.

Ξυπνά τον πόθο η ώρα η βραδυνή,

το ξέρω πως δε θάρθεις - κι όμως σε προσμένω.

***

Η πόρτα να τρίξει απ΄τον αέρα... ένα ξερό

κλαδί αν σαλέψει έξω στον κήπο... βήμα ξένο

στο δρόμο αν προσπεράσει, - λαχταρώ...

Το ξέρω πως δε θάρθεις - κι΄όμως σε προσμένω.

***

Νυχτώνει η μέρα, κρύα κι΄ερημική,

δάκρυα σταλάζει το κερί μου τ΄αναμμένο.

Και νοιώθω μια χαρά μαρτυρική:

Να ξέρω πως δε θάρθεις - και να σε προσμένω

Γ. ΔΡΟΣΙΝΗΣ

Ερωτικό....

Κοιμάμαι σε σένα

Μα εσύ δεν μπορείς

να το ξέρεις

..........

Αργά βυθίζομαι σε σένα

Σε αγαπώ

Μα εσύ δεν θα το μάθεις

ΛΑΡΣ ΦΟΡΣΕΛ

Επίκληση στον έρωτα!...

Επίκληση στον έρωτα!...

(της Λιλή Ιακωβίδη)

Έλα και την πνοή μου μοσκοβόλησε,

έλα και το κορμί μου πότισέ μου,

έλα και την ψυχή μου νεκρανάστησε,

Καλέ μου!

Έλα και κάνε με ό, τι θες: γυναίκα σου,
ερωμένη σου, αρραβωνιαστικιά σου,

ή δέσποινα ή δουλεύτρα, είμαι στα πόδια σου, δικιά σου!

Κάθε φορά, ουρανέ, που θ΄αγναντέψω σε

ξάστερα, στης νυχτιάς μου το σκοτάδι,

όπου βρεθείς μου ανοίγεις τον Παράδεισο

στον Άδη.

Φυτρώνουνε τα χάδια από τα χέρια σου

σαν από το υγρό το χώμα η χλόη,

τ΄όνειρο που με ζει κι΄ο πόθος, άφταστε,

με τρώει.

Των παρθένων της γης, για να τη σβήσουνε

τη δίψα τη δική σου, Έρωτα γίγα,

τα κρυφά κάλλη τ΄άγγιχτα είναι ασήμαντα

και λίγα.

Τα μπράτσα σου τριχιές για τ΄αλυσόδεμα,

του κόσμου είν΄η χαρά το πρόσωπό σου,

και για να ιδούν, τα μάτια μου έχουν ήλιο τους το φως σου.

Έλα σε με σα Χάρος ή σαν Άγγελος,

με το δρεπάνι ή με το κρίνο, δράμε,

για θερισμό ή για βλάστηση είμαι ολόγυμνη,

και να με!

Το ταξίδι που λέγαμε....

Το ταξίδι που λέγαμε....

Δεν μπορώ να ισχυριστώ πως εκείνη τη νύχτα που κοιμήθηκε μαζί μου, μου χάρισε το κλειδί για να ανοίξω τον παράδεισο. Από τη μάντρα σκαρφάλωσα σαν τον κλέφτη. Κι ένοιωθα φόβο... Φόβο πως κάποιος, από στιγμή σε στιγμή, θα με πετούσε έξω με τις κλωτσιές.


Παρ΄όλα αυτά, ξύπνησα ήρεμη στην αγκαλιά του.


Έστω και σαν κλεφτρόνι, την βόλτα μου στον παράδεισο την έκανα.


Τσακίστηκα ως το μεσημέρι, να στολίσω το σπίτι, να βάλω τα καλά στρωσίδια, να φτιάξω το αυγολέμονο...


Περίμενα ως το βράδυ... Ως την επομένη... Ως την μεθεπομένη...


Περίμενα μέρες, καρφωμένη στο παράθυρο, αγναντεύοντας το δρόμο....


- Κατά που πάει η ζωή μου; ρωτούσα συνεχώς την μεγάλη λεύκα.


"Έπιασε δυνατός νοτιάς. Μη με ρωτάς. Κανείς δεν ξέρει τι θα φέρει", μου απαντούσε.

***

(Απόσπασμα από Το ταξίδι που λέγαμε της Α. ΠΑΠΑΔΑΚΗ)

ΠΑΜΠΛΟ ΝΕΡΟΥΔΑ

Σκέπασ΄το φως του ορθάνοιχτου μήνα

με τ΄άρωμά σου, με τα μαλλιά σου

σφάλισε τις πόρτες,

και για μένα θυμήσου

πως ξυπνώ μες το κλάμα,

γιατί είμαι στα όνειρά μου

κάποιο χαμένο παιδί

που ψάχνει μες της νύχτας

τη φυλλωσιά, τα χέρια σου

Αλέκος Φωτιάδης... Ερωτικά...

ΠΑΜΕ ΑΠ' ΤΟ ΔΡΟΜΟ ΤΟ ΜΙΚΡΟ...

Πάμε απ΄το δρόμο το μικρό στη ρημωμένη ράχη,

εκεί που πρωτοπήγαμε, θυμάσαι, οι δυό μονάχοι,

τώρα που πέφτουν οι καρποί και που μαδούν τα φύλλα

με του χρυσού φθινόπωρου την πρώτη ανατριχίλα.

Ν΄ακούσουμε στη ρεματιά το τρίξιμο του μύλου,

και τ΄αξινιού το χτύπημα και τη φωνή του γρύλου,

και με το ηλιοβασίλεμα στο δρόμο μας να δούμε

μαζί- μαζί τους ίσκιους μας την ώρα που γυρνούμε.

ΚΩΣΤΑΣ ΒΑΡΝΑΛΗΣ

Θ Υ Μ Η Σ Η

Λαφρά της μυγδαλιάς σειόταν οι κλάδοι,

ολόανθο κύμα, δώρο χαρισμένο

απ΄τους θεούς, και χιλιοχωρισμένο

λαμποκοπούσε το νερό σα λάδι.

Και το μικρούλι προσωπό σου-αχλάδι

στην ώρα του γλυκό και μυρισμένο,

και τ΄αχείλι σου ευώδαε, γυρισμένο

ροδόφυλλο, τα λόγια που εκελάδει.

Και στο τριζάτο πράσινο τριφύλλι,

των άσπρω αρνιών βυθούσε το πηλάλημα,

κι΄αλαργινό και γάργαρον εφίλει

τον ουρανό του φλώρου θείο το λάλημα,

και του ήλιου, σπώντας, η φλογάτη ρόδα,

στη χιονάτη κορφή, έβρεχε ρόδα.

Αν μ΄αγαπάς....

(Κλείστε από δίπλα την μουσική για να ακούσετε από το βιντεάκι)

Αν μ' αγαπάς

Στίχοι: Τάκης Καρνάτσος

Μουσική: Γιάννης Σπανός

Πρώτη εκτέλεση: Τάνια Τσανακλίδου

Αν μ' αγαπάς θα κλέψω χρώμα της φωτιάς και λευκό πανί οι δυο μαζί να ζωγραφίσουμε ξανά τη ζωή

Αν μ' αγαπάς δεν θα 'χει γκρίζο πουθενά να κοιτάς.

Θα με κρατάς και σε λιμάνια γιορτινά θα με πας.

Μα αν όλα αυτά που μοιάζουν όνειρα τρελά γίνουν μια κραυγή αν όλα αυτά κι ό,τι κι αν έχω φανταστεί δε θα 'ρθει.

θα 'ναι χαμός θα σκοτεινιάσει όλο το φως θα σβηστεί ίσως γιατί για μένα ο κόσμος είσ' εσύ μόνο εσύ.

Αν μ' αγαπάς δε θα 'χει σύνορα για μας ούτε μοναξιά με το βοριά και με τ' αστέρια της νυχτιάς συντροφιά.

Αν μ' αγαπάς με λόγια μόνο της καρδιάς θα μιλάς θα με κρατάς και σε λιμάνια γιορτινά θα με πας.

Αν μ' αγαπάς δεν θα 'χει γκρίζο πουθενά να κοιτάς. θα με κρατάς και σε λιμάνια γιορτινά θα με πας.

Αν μ' αγαπάς θα κλέψω χρώμα της φωτιάς μόνο αν μ' αγαπάς.

Αν μ' αγαπάς δεν θα 'χει σύνορα για μας μόνο αν μ' αγαπάς.

Φιλώ τα χέρια μου που.....

ΦΙΛΩ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΜΟΥ

Φιλώ τα χέρια μου


που αξιώθηκαν να σε χαιδέψουν.


Αγαπώ τα χείλη μου


γιατί φίλησαν τα δικά σου.


Λατρεύω τα μάτια μου


που βλέπουν μόνο εσένα.


Εσένα,


που τώρα που λείπεις,


είσαι μιά θύμηση


από φρέσκα λουλούδια,


από γλυκά κρασιά,


από κόκκινες θάλασσες.





Ν. ΚΑΡΥΔΗΣ