Α, Τι ευκαιρία που χάθηκε...

Α, Τι ευκαιρία που χάθηκε...

Α, τι ευκαιρία που χάθηκε για μένα,

τότε που ακόμη μ΄αγαπούσες, φως μου,

με της χαράς  μου τα πανιά ανοιγμένα

ν΄άφηνα το ακρογιάλι αυτού του κόσμου!

***

Α, τι ευκαιρία, γλυκό μου φως!

Τ΄αγέρι θα με φιλούσε της αγάπης σου,

όταν το πλοίο, για να με πάει στα αιώνια μέρη,

στου Μηδενός τον πόντο θ΄ανοιγόταν.

***

Μα αυτό, στο μόλο, αργά, λικνίζει πάλι

όλο το πένθος ενός άδειου κόσμου.

Α, τι ευκαιρία ν΄αφήσω το ακρογιάλι

τότε που μ΄αγαπούσες, φως! φως μου!

ΚΑΡΘΑΙΟΣ